آمادگی برای تغییر کارورزان پزشکی در زمینه خود ارزیابی صلاحیت های بالینی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: توانایی خودارزیابی به عنوان یک صلاحیت حیاتی حرفه ای گری برای دانشجویان پزشکی در شورای اعتبار بخشی آموزش پزشکی مطرح است. در این پژوهش وضعیت آمادگی برای تغییر در زمینه رفتار خود ارزیابی صلاحیت های بالینی کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، با استفاده از سازه مراحل تغییر مدل فرانظری بررسی گردید. روش ها: در این مطالعه توصیفی از بین دانشجویان پزشکی که در نیم سال اول تحصیلی 93-92 در دانشگاه علوم پزشکی مشهد دوره کارورزی خود را می گذراندند، 127 نفر با استفاده از جدول مورگان بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار انجام پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بود که سؤالات آن شامل سه بخش، اطلاعات دموگرافیک، سؤالات زمینه ای و سؤالات مربوط به سازه مراحل تغییر بود. پس از تعیین روایی و پایایی، پرسشنامه ها با روش خود ایفا تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه، تی تست و کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. نتایج: بیش تر از نیمی از دانشجویان (49/70%) در مراحل اولیه مدل فرانظری یعنی مرحله تفکر و پیش تفکر قرار داشتند. حدود(9/4%) مرحله بیش تفکر و تفکر را پشت سرگذاشته و در مراحل بالای مدل قرار داشتند و ارزیابی از صلاحیت بالینی خود را انجام داده بودند. (58/15%) از دانشجویان در مرحله نگهداری قرار داشتند و خودارزیابی از صلاحیت بالینی جزیی از رفتار آنان شده بود. نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن است که اکثر دانشجویان پزشکی ارزیابی از عملکرد بالینی خود را انجام نمی دهند، این در حالی است که خود ارزیابی و شناسایی نیازهای آموزشی برای یادگیری مادام العمر ضروری به نظر می رسد. پیشنهاد می شود خودارزیابی به همراه سایر روش های ارزیابی مورد استفاده قرار گیرد.